Βρίσκεται σε υψόμετρο 165μ. στους πρόποδες του όρους Κουρκούλα και έχει κτιστεί με ανατολικό προσανατολισμό και θέα προς τον κάμπο των Μολάων. Έχει περί τους 390 κατοίκους και κατοικείται από παλαιοτάτων χρόνων, καθώς αναφέρεται σε έγγραφα του 1500.

Ο οικισμός είναι γεμάτος πέτρινα σπίτια, πολλά από τα οποία είναι πλέον ερειπωμένα. Σώζονται επίσης αλώνια στην πρώτη τους μορφή και παλαιά ελαιοτριβεία, στέρνες λαξεμένες στους βράχους και φούρνοι, καθώς και δύο λαξευτές γούρνες από κροκεάτη λίθο, πέτρωμα που χρησιμοποιούσαν τη Βυζαντινή περίοδο. Οι κάτοικοι ασχολούνται με τη γεωργία και ειδικότερα με την καλλιέργεια της ελιάς, καθώς το χωριό φημίζεται για το εξαιρετικής ποιότητας λάδι του. Μετά τα Ορλωφικά, το χωριό κατοικήθηκε από Τούρκους, οι οποίοι αναγκάστηκαν να το εγκαταλείψουν μετά την απελευθέρωση της περιοχής κατά την Επανάσταση του 1821, έτσι πέρασε στα χέρια των Ελλήνων της Μάνης, της Κρήτης και άλλων περιοχών της Πελοποννήσου.

Στα Πάκια υπάρχουν αρκετές αξιόλογες εκκλησίες, οι περισσότερες βυζαντινές του 12^ου και 13^ου αιώνα, όπως η Παναγίτσα, η Αγ. Βαρβάρα και ο Αγ. Νικόλαος με εξαιρετικές τοιχογραφίες μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας. Υπάρχουν επίσης σημαντικά ξωκλήσια, όπως του Προφήτη Ηλία, του Αγ. Ευστρατίου και του Αγ. Αθανασίου. Στο κέντρο του οικισμού δεσπόζει ο ναός του Αγ. Δημητρίου.